Little Witch
“Little Witch” is de working title van mijn half-schoolopdracht, half-passieproject. Het verteld het verhaal van een jong meisje die een grote verantwoordelijkheid voor zich krijgt, en daardoor geconfronteerd word met haar eigen onzekerheid. In de voortdurende ontwikkeling van dit verhaal heb ik veel geleerd als verhaalverteller, en heb ik een methode ontdekt die erg goed voor me werkt. En het beste is, ik ben nog lang niet uitgeleerd!
Ik begin met de emotie!
Ik wil een verhaal vertellen wat nou écht mensen kan bereiken. Een verhaal waar zij zichzelf weerspiegeld kunnen zien. Een groot struikelblok daarin was vaak dat de emotionele arc van karakters doormaakten niet goed gemotiveerd was. Daarom stelde ik dat doen voorop, en begon ik voor dit project met de vraag “Welke emotionele ontwikkeling wil ik uitbeelden?”
In het geval van Little Witch, wilde ik een karakter uitbeelden wat haar eigen onzekerheid overwon. Het beginpunt: Onzekerheid, het eindpunt: Zelfvertrouwen! Om dat geloofwaardig te maken, ben ik op zoek gegaan naar welke emotionele stappen en realisaties dit karakter moet doormaken.
De verhaal slinger
Celine zou, noodgedwongen, haar onzekerheid onder ogen moeten komen. Maar wat moet zij doen, en waarom twijfelt zij aan zichzelf? Ik schreef ieder stap op op een memokaartje, en die kaartjes hing ik aan elkaar als een slingen. Aan iedere stap hing ik nog meer kaartjes waarop ik die vragen schreef. Zo had ik een goed overzicht van hoe het verhaal verliep, en welke vragen ik nog moest beantwoorden.
Wat moet Celine doen? Zij moet de wereld redden door middel van magie! En waarom is zij daar onzeker over? Omdat haar oom een van de grootste tovenaars ter wereld is, en dat schept verwachtingen die zij niet waar kan maken! Waarom vind zij magie zo lastig? Omdat de manier waarop haar oom magie gebruikt, niet intuïtief voor haar is. Zij moet haar oom’s verwachtingen los laten en haar eigen weg vinden. En zo hingen er nog tientallen vragen.
Ik weet altijd waarom dingen gebeuren
Met deze methode kon ik altijd heel snel zien waar het verhaal stuk liep, en waar er nog vragen open staan. Toen kon ik gaan storyboarden, maar nu met een groot voordeel: Voor iedere scene heb ik, in een oogopslag, precies voor me wat ik moet vertellen, wat het publiek moet begrijpen en welke emotie ik wil overbrengen, en ok kon altijd zien hoe deze scene in de rest van het verhaal staat.
De volgende stappen!
Mijn proces is niet perfect. Het is, ten slotte, nog erg nieuw, en er zijn voor mij nog veel verhalen te vertellen en ervaring om op te doen. Het verhaal van Celine, zoals het nu staat, heeft nog erg veel ‘fluff’ waarvan ik denk dat het efficiënter en minder ingewikkeld kan, een een groot deel van de informatie word door de karakters verteld. Kortom, ik kan, en zal, nog veel verbeteren aan hoe dit verhaal verteld word, maar ondanks dat heeft dit proces van mij een betere verhaalverteller gemaakt, en die vaart wil ik graag voortzetten!
